درباره ما

به نام آنکه جان را فکرت آموخت

پس از سال ها خط پراکنی و نوشتارهایی که شاید تعداد انگشت شماری باقی مانده است، اولین نمایشگاه انفرادی در پاییز ماه 1397 برگزار گردید. پس از بازخورد بسیار خوب 27 کار این نمایشگاه و لطف مستدام حضرت دوست، این رویکرد تا به امروز باقی است و امید است در آینده ای نزدیک ادامه این تلاش به نمایش گذاشته شود.

مختصری در مورد آثار

همانطور که قابل مشاهده است، کارهای انجام شده با هدف تصویرگری شعر پارسی در شاخه های، خط و طرح، خط و چوب، معرق و مجسمه به نمایش گذاشته شده است. مجموعه کارهای خط و طرح، تلفیقی از فن خوشنویسی با قلم و مرکب و طرح در راستای بیان جان مطلب می باشد. در کارهای خط و چوب، چوب زبان بیان نوشتار و جان مطلب شعر است. در مجموعه کارهای خط و چوب تمامی جزییات، برش ها، ساخت قاب  از شروع تا پایان طرح بدون دخالت ماشین و به صورت دستی و انفرادی انجام می شود و سعی شده در خلق اثر و بیان مطلب از مصالح زنده و طبیعی استفاده گردد. خلق هر اثر متناسب با جان معنا در چند مرحله به حدود جزییات زیر صورت می پذیرد:

۱- خلق اثر و ترکیب بندی

۲- .پیاده سازی طرح بر روی چوب و برش

۳- پرداخت، سمباده کاری و چیدمان اولیه

۴- رنگ آمیزی خطوط

۵- ساخت قاب ها

۶- پرداخت، سمباده زنی و رنگ آمیزی قاب ها

۷- تکمیل و جانمایی حروف و کلمات

این روند در کلیه کارهای خط و چوب به صورت دستی انجام می شود و سعی شده در هر اثر از مصالح طبیعی متناسب و متفاوت استفاده شود. استفاده از چوب گردو، سنجد، راش، چنار، نارنج، سرو و … بیانگر این موضوع می باشد. در راستای حفظ طبیعت چوب و زیبایی خطوط نقاش طبیعت، در رنگ آمیزی از جوهر و مصالح طبیعی استفاده می شود. این روند در کارهای معرق و مجسمه نیز به همین شکل و ترتیب صورت می گیرد که در ادامه مراحل کامل خلق اثر (جز عشق نبود هیچ دمساز مرا…) قابل مشاهده می باشد.

در تمامی کارها زمینه متناسب با جان معنا آماده سازی می گردد که در هر اثر بیانگر گوشه ای از برداشت ما از شعر است. به عنوان مثال در تصویر گری شعر: گفتم آهندلی کنم چندی، ندهم دل به هیچ دلبندی، سعدیا دور نیکنامی رفت، نوبت عاشق است یکچندی،  زمینه ورق آهنی با زنگاری طبیعی است و یا در تصویر گری شعر: نیست بر لوح دلم جز الف قامت دوست، چه کنم حرف دگر یاد نداد استادم، زمینه آیینه می باشد.

درآخر می توان گفت هر اثر دارای شناسنامه و خصوصیات منحصر بفردی متناسب با مفهوم و معنای آن می باشد اما روند خلق آنها تقریبا مشابه یکدیگر است و تفاوت در تاکید، معنا و جان کلام می باشد که در اثری زمینه آهن و در اثری زمینه آیینه است و شعر و احساس درونی شعر است که حاکم بر چهره پایانی اثر می گردد.